محمدصادق مداح طلبه دانش آموزی است که دو برادرش هم شهید هستند او با سن کمی که داشت در جبهه خوش درخشید و در حالی که شب پیش از شهادتس جان دوستش را نجات داده بود در حالت سجده به شهادت رسید.

به گزارش ایسنا، دبیرستان سپاه تهران (مکتب الصادق علیه السلام) که در بین دانش آموزانش به مکتب مشهور است، از پاییز ۱۳۶۱ دانش آموز جذب کرد و تا ۱۷ سال و (۱۷ دوره) پس از آن ادامه یافت. در هشت سال دفاع مقدس حدود ۹۰۰ دانش آموز جذب مکتب شدند و از این تعداد، ۱۰۰ نفر به شهادت رسیدند. حدود ۱۵۰ نفر نیز جانباز شدند و حدود ۳۰۰ نفر دیگر در عملیات ها'>عملیات های مختلف زخم و جراحت برداشتند؛ آماری که اگر بی نظیر نباشد، در سطح مدارس آن زمان و به نسبت تعداد دانش آموزان، قطعاً کم نظیر است.

دریک تلاش گروهی چندساله و طی تحقیق از جمع دانش آموزان مکتب و خانواده های شهدا و برخی هم رزمان و دوستان آنها، خاطرات این شهیدان جمع آوری و در کتاب یاران دبیرستان تدوین شده و توسط انتشارات مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس منتشر شده است.

محمدرضا فارسی دوست و همرزم شهید محمدصادق مداح روایت می کند: محمدصادق از بچه های عجیب مکتب بود. سال اول دبیرستان بودیم که برادرش مهدی مداح در جبهه شهید شد و ما را گروهی و با سرویس های مکتب برای ختمش بردند مسجد قنات آباد در خیابان مولوی تهران. یادم هست آیت الله ری شهری برای سخنرانی آمد. همچنین شهید حاج داود کریمی هم سخنرانی کرد که آن زمان فرمانده سپاه تهران بود.

محمدصادق علاوه بر اینکه اهل تهجد و مراقبه و محاسبه بود، بسیار شجاع و نترس بود. مرتب به جبهه می رفت، مجروح می شد، اما هنوز کامل خوب نشده بود که دوباره راهی جبهه می شد. برخلاف نامش، مداح نبود؛ اما درس طلبگی می خواند و با حوزه های علمیه در ارتباط بود. از همان سال دوم دبیرستان، کتاب الفیه ابن مالک را حفظ می کرد. سطح صرف و نحو او خیلی عالی بود.

اخلاق منحصربه فردی داشت. بسیار پرتلاش و پیگیر و سخت کوش بود و با اخلاص اعمالش را انجام می داد. البته به شدت تو دار و کم حرف بود. به هرکسی نمی گفت چه می خواند و چه می کند. در همان سال ها جامع المقدمات را خوانده بود؛ ولی در مدرسه که به ما یاد می دادند، اصلاً به روی خودش نمی آورد که قبلاً آن را خوانده و به آن مسلط است.

در جبهه به گردان حبیب لشکر ۲۷ می رفت و پیک فرمانده گردان بود. مسئولیت پیک گردان خیلی سنگین است. پیک باید بسیار شجاع و نترس باشد تا در هنگام عملیات و در اوج درگیری های سنگین و آتش فراوان دشمن، پیام های مهم را به فرماندهان گروهان ها و دسته ها و بالعکس منتقل کند.

محمدصادق هم دقیقاً همین خصوصیات را داشت؛ هم با اخلاق و مخلص بود، هم کم حرف و رازدار و شجاع. در عملیات کربلای ۵ در شلمچه به آرزویش رسید و در روز پنجم عملیات همراه برادرش عبدالله مداح به شهدای دفاع مقدس ملحق شدند و روز ۲۵ دی ۱۳۶۵ هر دو هم زمان و کنار هم در قطعه ۵۳ بهشت زهرا (س) به خاک سپرده شدند.

امیرحسین اعتماد سعید می گفت: صادق، حتماً وقتی خمپاره آمده، از ترس با کله پریده ای توی سنگر و پاهایت بیرون مانده که این جور ترکش خورده ای و آبکش شده ای! همگی کلی خندیدیم. همچنین صابر هاشم پور از دیگر دوستان شهید محمدصادق مداح می گوید: یک روز برادرم؛ دکتر نادر هاشم پور بی مقدمه به من خبر داد که دوستت محمدصادق مداح به شدت زخمی شده و در بیمارستان ایرانشهر (بیمارستان دکتر رهنمون فعلی) بستری شده است.

آخر هم متوجه نشدم برادرم از کجا خبر شده بود. پرسیدم: حالش چطور است؟ چیزی که نشده؟ گفت: نترس، ناراحت نباش، دوستم در آن بیمارستان است، سفارشش را کرده ام، هوایش را دارد. با چند نفر از رفقا خیلی سریع هماهنگ کردیم و رفتیم ملاقات. امیرحسین اعتماد سعید هم بود. از کمر تا پایین پا همه بدن محمدصادق پر از ترکش بود؛ یک عالمه ترکش ریز و درشت. عکس رادیولوژی را که نگاه می کردی، مثل آسمان یک شب پرستاره بود.

اتفاقاً زمانی که آنجا بودیم، دوست برادرم از راه رسید و بعد از سلام و احوال پرسی، شرح حال داد و گفت جز یکی از ترکش ها، بقیه خیلی مهم نیست و با جراحی از بدن خارج می شود.

دکتر معالج که رفت، بچه ها شروع کردند سربه سر محمدصادق گذاشتند. امیرحسین اعتماد سعید می گفت: صادق، حتماً وقتی خمپاره آمده، از ترس با کله پریده ای توی سنگر و پاهایت بیرون مانده که این جور ترکش خورده ای و آبکش شده ای! همگی کلی خندیدیم.

در ادامه ابوالفضل متین روایت می کند: بعدازاینکه در عملیات کربلای ۵ مجروح شدم، چند ساعت بعد توی بیمارستان صحرایی به هوش آمدم. دیدم محمدصادق مداح بالای سرم ایستاده.

خوش حال شدم. بی حال و تشنه بودم. سریع رفت و سوپ داغ برایم آورد. خیلی مزه داد. کمی که گیجی و آثار موج انفجار از سرم رفت، پرسیدم: اینجا چه می خواهی صادق؟ گفت: از سر شب پیام داده بودند که بچه های تخریب قرارگاه امشب قرار است بیایند پد روی کانال را منفجر کنند.

وقتی آمدید، دیدمت. تا آمدم سلام و علیک کنم، با عجله رفتید جلو، اما من آمدم دنبالت. آتش عراقی ها آن قدر شدید بود که زمین گیر شدم. وقتی انفجار شدید شد، توی تاریکی حس کردم یکی دارد اشتباهی می رود طرف عراقی ها و الان است که اسیر شود. فکر نمی کردم تو باشی. دویدم دنبالت و دیدم خودتی که گیج شده ای. کولت کردم و آوردمت عقب.

من به صادق بدهکار شدم؛ اما خدا فرصت نداد جبران کنم. فردا شبش که حالم بهتر شد، با موتور رفتم سراغ صادق. سجاد هاشمیان بود یا حاج حسین محقق، فرمانده گردان حبیب؛ دقیق یادم نیست. گفت: آقاجان، صادق شهید شد. ان شالله روز قیامت هم شفاعتمان کند. چند بار بابت جبران این لطف خانواده مداح، قرآن را برای شهید و رفیق عزیزم؛ محمدصادق مداح ختم کردم ولی هنوز هم خیلی به او بدهکارم.

علاوه بر این جعفر مداح برادر شهیدان مداح می گوید: در عملیات کربلای ۵ ما سه برادر در گردان حبیب بن مظاهر لشکر ۲۷ بودیم: حاج عبدالله، من و محمدصادق. شب عملیات، بعد از توزیع جیره جنگی، دیدم صادق همه جیره جنگی اش را یکجا خورد. گفتم چرا همه جیره ات را مصرف کردی؟ معلوم نیست عملیات چطور پیش برود. شاید کار گره بخورد، شاید محاصره شدیم، آن موقع به این جیره خیلی نیاز پیدا می کنی.

صادق نگاه محبت آمیزی به من انداخت و با لبخند گفت: من نیازی به این جیره پیدا نمی کنم! آن لحظه متوجه منظورش نشدم؛ اما وقتی به شهادت رسید، حرفش را فهمیدم. آقای پناهیان که شب عملیات کربلای ۵ مجروح شد، تعریف می کرد؛ یکی از رزمندگان چند قدم جلوتر از من به حال سجده روی زمین افتاده بود. رفتم سراغش ببینم جراحتش چطور است. تکانش دادم و برش گرداندم؛ دیدم صادق مداح است که در همان حالت سجده شهید شده.

صادق قبل از عملیات به رفقای نزدیکش گفته بود: آرزویم این است که قبل از شهادت توفیق آخرین سجده شکر را داشته باشم و به حالت سجده به دیدار معبودم بروم.

منبع:

اشتری، علیرضا-داود عطایی کچویی، یاران دبیرستان (خاطرات شهدای مکتب امام صادق (ع) دبیرستان سپاه تهران) مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس: نشر مرزوبوم، تهران ۱۴۰۱، صص ۱۹۶، ۱۹۷، ۱۹۸، ۲۰۰، ۲۰۱، ۲۰۲، ۲۰۳